Een nachtdier was ze. Na slapeloze uren vol draaiballetten en braltrompetten hield ze de kamer voor gezien. Ze opende het raam. Rumoer kwam van buiten en maakte haar onzeker en bang, maar ze stapte over de rand, aarzelde even en liet zich toen achterovervallen. Wild fladderend in haar val, sneller en sneller tollend richting de glanzende straat zag ze slechts een groene streep neonlicht. Als in een droom bleef ze in rondjes boven de stad zweven. Kyteman hield haar gezelschap met zijn kriebelige trompetgeschal. Het was alsof hij haar billen streelde, ze voelde hoe de dichter haar tegen zich aantrok, zijn verenkleed opstak en haar onder zijn vleugels nam. Ze wilde geborgen zijn, niet eenzaam. Waar ze ook was nam ze een natuurlijke eenzaamheid mee, een afstand van de wereld.
Slapeloos
Gepubliceerd
zomerstilte 